Alles voelde als een uitdaging

Danny werkt als afdelingsleider op een middelbare school. Een paar uur in de week staat hij ook nog voor de klas en geeft hij het vak economie. Hij is getrouwd en heeft drie hele lieve zoons (van 11, 9 en 6). Een goede baan. Een leuk huis en een geweldig gezin. Toch voelde elke dag als een strijd. Een strijd om de dag door te komen. Tot een half jaar geleden leefde Danny elke dag met zijn angststoornis.

Dagelijkse strijd

‘Kan ik dat wel? Durf ik dat wel? Want wat als ik weer midden in het restaurant een paniekaanval krijg? Wat als midden in een gesprek de paniek mij te veel wordt? Continu was ik hiermee bezig. Continu probeerde ik te anticiperen op wat zou kunnen komen en piekerde ik hierover. Elke situatie waarin ik ooit een paniekaanval had gehad, wilde ik het liefst vermijden. Ik kreeg al paniek bij de kans op paniek. Het was een bijna dagelijkse strijd die ik jarenlang gevoerd heb.

Als kind vond ik al veel spannend, zoals logeren, feestjes en schooluitjes. In de puberteit is dit verergerd. Alles voelde als een uitdaging. Op den duur vond ik strategieën om met bepaalde situaties om te gaan. Om de dag door te komen. De hele dag was ik bezig met wat komen zou en hoe ik daar het beste mee om kon gaan zonder direct de hele situatie te ontlopen. Dit vrat veel energie en was doodvermoeiend.

Zo slecht ging het toch niet?

In het begin wist ik nog niet goed wat er aan de hand was met me. Ja, ik was een grotere zenuwlijer dan anderen en piekerde veel. Maar zo was ik nu eenmaal. Ik zocht het destijds altijd in het lichamelijke. Omdat ik regelmatig buikpijn had, dacht ik dat het misschien iets met mijn darmen was. Had ik last van benauwdheid, benoemde de huisarts astma. Pas toen ik in een flyer bij de huisarts las over angststoornissen, dacht ik: dat zou ik best wel eens kunnen hebben. Op internet heb ik toen verder gelezen. Ik herkende me in de klachten, maar ik heb het destijds nooit echt durven uitspreken. Ik schaamde me ook want ik had toch een geweldig gezin? En een goede baan. Ik ging nog elke dag werken. Zo slecht ging het dan toch niet met me? Er waren vast veel mensen waar het nog slechter mee ging. Ik had manieren gevonden om met mijn angsten om te gaan. Eigenlijk had ik geaccepteerd dat het bij mij hoorde. Dat is enerzijds goed, maar aan de andere kant heb ik daardoor, achteraf gezien, spijt dat ik niet eerder hulp ben gaan zoeken en lang zelf ben blijven tobben.

Mijn angst kreeg de overhand

In het najaar had ik er altijd extra veel last van. Ik weet niet precies waarom, want ik vind het najaar een mooi seizoen, maar het schijnt een bekend fenomeen te zijn. Ook afgelopen najaar was het weer flink raak. In die tijd werd ik bijna elke dag om 4:00 uur wakker. In de stress. Ik was letterlijk ziek van de zenuwen. Misselijkheid, hoofdpijn, diarree, piekeren. Nog voordat de dag eigenlijk moest beginnen, was ik al uitgeput. Ook de eenzaamheid die ik toen voelde, werd steeds sterker. Ondanks het medeleven van mensen om mij heen, is het een strijd die ik zelf voerde. Waarom was de dag voor niemand anders zo’n strijd? De klachten en de somberheid bleven dit keer maar doorsukkelen. Ik realiseerde mij dat ik het niet meer in de hand had en ik moest oppassen. Mijn angst kreeg de overhand. Dat was het moment dat ik wist dat ik echt hulp moest zoeken en er serieus over moest gaan praten.

De weg naar herstel

Ik was al eens eerder bij de huisarts geweest, maar had toen maar een deel van het verhaal verteld. Dit keer had ik op papier gezet hoe mijn dagen en weken eruitzagen. Mijn huisarts pakte het goed op en heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. In een heftige periode op mijn werk – de ultieme test dus – startte ik bij de psycholoog met EMDR. Dit is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaring. Mijn angststoornis bleek terug te herleiden naar een trauma in mijn jeugd. De paniek van toen, was de paniek van nu. Hoewel ik erg sceptisch was, vond ik het een serieuze poging waard.

En dan moet je erover gaan praten. Iets wat iemand met een angststoornis nu juist liever niet doet. Want alleen je verhaal vertellen, wekt die angst en paniek al op. Dat gevoel dat je juist probeert te ontwijken, dat krijg je dan. Maar met behulp van mijn psycholoog heb ik doorgezet. En aan het einde van die eerste EMDR-sessie, voelde ik letterlijk de angst uit mijn lijf wegzakken in de grond. Ik heb daarna nog twee sessies gehad. Het verschil was enorm. Het heeft mijn leven in positieve zin op zijn kop gezet.

Gezonde nieuwsgierigheid naar de toekomst

Nu. Nu is mijn angst verdwenen en heb ik een hele andere kijk op het leven. Ik kijk uit naar dingen. Ik ga weer met plezier naar een restaurant bijvoorbeeld. Ik kan mijzelf weer bezighouden met anderen of een situatie op zich omdat ik niet de hele tijd met mezelf, en m’n angsten, bezig ben. Wat is mijn wereld breder geworden. Alsof ik de grenzen, die altijd bepaald werden, nu zelf mag bepalen. Op dit moment ben ik vooral aan het genieten. Van mijn gezin. Van het leven. Van alle kleine en grote dingen, die je in het dagelijks leven meemaakt. Wie weet wat de toekomst brengt. Ik maak me er in ieder geval geen zorgen meer over, zoals ik vroeger deed. Ik kijk met gezonde nieuwsgierigheid naar de toekomst en weet dat ik dingen ga doen die ik eerder nooit heb durven doen door mijn angsten.’

Herken jij jezelf in dit verhaal of ken je iemand met deze klachten en heb je hier vragen over?

Voor betrouwbare informatie over goede zorg bij psychische klachten:

Wat als jij jezelf herkent in dit verhaal?

Danny zijn advies: ‘Het is zwaar en het is moeilijk, maar gun het jezelf om hulp te zoeken. Om je verhaal aan iemand te vertellen. Denk niet dat je niet te helpen bent of dat het bij jou niet zo erg is als bij een ander. Dat is aan een specialist om te beoordelen. Begin ergens. Probéér het op z’n minst.’

Ken je mogelijk iemand met een angststoornis?

‘Lees jezelf in. Niet op een forum, maar op een betrouwbare website zoals Thuisarts.nl. Er is tegenwoordig zoveel informatie te vinden dat juist een solide basis belangrijk is. Omgaan met iemand met een angst- en/of paniekstoornis kan lastig zijn. Je moet een balans vinden tussen tegengas geven en meeveren. Kennis van het onderwerp kan helpen om die balans te vinden.

Zorg dat je weet wat er speelt en praat er vervolgens over met die persoon. De schaamte is vaak groot, maar meestal wil iemand er wel graag over praten.’

De afgebeelde persoon is niet dezelfde persoon als in het verhaal